Eurozone blijft gevoelig voor crisis

In ruil voor extra besparingen, belastingen en hervormingen krijgt Griekenland een bijkomende financiering van 85 miljard euro. Jammer genoeg betekent ook deze steun niet de definitieve redding van het land. Want nu verhoogt de Griekse staatsschuld tot meer dan 200% van het bruto binnenlands product en dat legt een hypotheek op de toekomst van het land als volwaardig lid van de Eurozone.

Om de schuld te kunnen afbouwen, heeft Griekenland economische groei nodig. Alleen: de besparingen en andere inspanningen die het land nu moet leveren, smoren die groei in de kiem. Zo belandt Griekenland in een vicieuze cirkel. De enige manier om daaruit te geraken, is een gedeeltelijke kwijtschelding van de Griekse schuld. Maar de Duitse bevolking gaat niet akkoord met een schuldkwijtschelding. En ondertussen hebben de Grieken hun buik vol van alle opgelegde besparingsmaatregelen.

De tweespalt tussen de Duitse en Griekse verwachtingen legt pijnlijk de fundamentele constructiefout in de Eurozone bloot. Enerzijds houdt Europa vast aan het principe van de soevereiniteit van de lidstaten en anderzijds wil het de democratische stem van de bevolking respecteren. Dit conflict zit ingebed in de structuren van de Eurozone en staat een gezamenlijk economisch beleid in de weg.

Er zijn al maatregelen genomen om de soevereiniteit van de lidstaten in te perken en de Eurozone te versterken. Dankzij de bankenunie bijvoorbeeld controleert Europa de banken en via het zogenaamde sixpack heeft Europa zeggenschap over de budgetten van de lidstaten. Dit heeft al gezorgd voor meer stabiliteit op de financiële markten. De risico's binnen de Eurozone zijn verminderd. Maar om toekomstige Europese crisissen definitief af te wenden, zijn de maatregelen tot nu toe onvoldoende. De Eurozone heeft een nog coherenter economisch beleid nodig, dat ook democratisch gesteund wordt. Alleen een verdere versterking van de Europese instellingen kan daar voor zorgen.